PRIONAILURUS IZIOMOTENSIS - KOT WYSPOWY

                                                                       Taraj[1]

PRIONAILURUS 

rodzaj ssaków drapieżnych z rodziny kotowatych (Felidae).

Występowanie

Rodzaj obejmuje małe gatunki zamieszkujące Azję.

Systematyka

Do rodzaju należą następujące gatunki[3]:

Prionailurus bengalensis – kot bengalski
Prionailurus iriomotensis – kot wyspowy
Prionailurus planiceps – kot kusy
Prionailurus rubiginosus – kot rdzawy
Prionailurus viverrinus – taraj


Przypisy
1 Prionailurus w: Integrated Taxonomic Information System (ang.)
2 N. Severtzov. Notice sur la classification multisériale des Carnivores, spécialement des Félidés, et les études de zoologie générale gui s'y rattachent. „Revue et Magasin de Zoologie pure et Appliquée”. Seria 2. 10, s. 387, 1858. Paryż (fr.).
3 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Prionailurus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2009-01-18]

Kot wyspowy

PRIONAILURUS IZIOMOTENSIS - KOT WYSPOWY

Kot wyspowy[2], kot z Iriomotejimy[2], kot z Iriomote, kot Iriomote (Prionailurus iriomotensis) – rzadki gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, uważany przez niektórych badaczy za podgatunek kota bengalskiego[1]. Występuje jedynie na wyspie Iriomote w archipelagu Riukiu. Samiec kota wyspowego waży przeciętnie około 4 kilogramów, przy długości ciała 51-56 cm i ogona około 30 cm. Samce i samice wyglądają podobnie, przy czym samice są trochę mniejsze i ważą około 3,25 kilogramów. Koty te mają ciemnobrązową sierść, lekko szarawą na bokach i kończynach. Charakteryzują się białymi plamkami pod każdym okiem oraz wewnątrz oka, blisko nosa. Okrągłe uszy posiadają z tyłu również białe plamki. Kot wyspowy jest samotnikiem. Każdy osobnik żeruje na obszarze 2 do 3 km kwadratowych, który nakłada się na rewiry wielu innych kotów. Poluje o zmierzchu i jest aktywny prawie przez całą noc. Zręcznie wspina się po drzewach i z pewnością na nich również poluje. Potrafi także pływać (znane są obserwacje dzikich kotów przepływających rzeki). Pożywienie zdobywa na lądzie, na drzewach oraz w wodzie. Główną część jego zdobyczy stanowią ryby, nietoperze, ptaki, scynki z rodzaju Eumeces oraz owady. Obserwacje dorosłego samca kota wyspowego przeprowadzone w ogrodzie zoologicznym Kodomonokuni na Okinawie wykazały, że zwierzę jest najbardziej aktywne o świcie i o zmierzchu a także, że prowadzi bardziej nocny tryb życia w lecie i bardziej dzienny w zimie. Przypuszcza się, że na wolności koty te parzą się w zimie, wówczas słychać było ich nawoływania i walki. Samica na legowisko wybiera skalną szczelinę lub dziuplę, gdzie rodzi się nie mniej niż cztery młode. Kocięta przychodzą na świat w końcu kwietnia lub maja, wydaje się, że uzyskują dojrzałość szybciej od kociąt kota domowego. Widziano młode koty z Iriomote samodzielne już w wieku trzech miesięcy. Odkrycie tego gatunku zawdzięczamy japońskiemu pisarzowi i przyrodnikowi Yukio Togawa. W 1967 roku kot wyspowy został uznany za nowy gatunek[3]. Spośród wszystkich kotów on ma najmniejszy areał – jego powierzchnia jest równa powierzchni wyspy (284 km²).

Zagrożenia i ochrona

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii krytycznie zagrożony CR (jako podgatunek Prionailurus bengalensis ssp. iriomotensis)[1]. Na wyspie o powierzchni 289 km kwadratowych żyje prawdopodobnie od 50 do 100 kotów. Rząd japoński uznał tego kota za skarb narodowy. Japonia przeznaczyła jedną trzecią wyspy na narodowy rezerwat, a prawo nie pozwala łowić kotów dla żadnego celu. Niestety, liczba kotów wyspowych ciągle spada. Giną one w sidłach na dziki, a także z powodu kurczenia się odpowiednich siedlisk. Dawniej uchodziły za przysmak. W roku 1984 dzięki Shigeki Yasuma oraz komitetowi naukowemu WWF w Japonii powstał plan ratowania tego gatunku. Osiągnięto jednak niewielkie postępy[3].

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]

CR - krytycznie zagrożony

Przypisy

1 1,0 1,1 1,2 Prionailurus bengalensis ssp. iriomotensis. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) <www.iucnredlist.org>. (ang.) [dostęp 27 lipca 2011]

2 2,0 2,1 Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 158. ISBN 83-01-14344-4.

3 3,0 3,1 Wielkie koty praca zbiorowa Elipsa Warszawa 1992.

Bibliografia

1Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Prionailurus iriomotensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 grudnia 2007]

2 Andrzej Trepka, Kazimierz Frączek, Grzegorz Wojtasik, Encyklopedia zwierząt ssaki, Wydawnictwo SCRIBA, Racibórz 2004.

ŻRÓDŁO: WIKIPEDIA